Grodzisko (?) wzniesiono na wierzchowinie lessowej rozciągającej się po zachodniej stronie rzeki Bug. Niszcząca działalność rzeki (zmiany koryta i procesy erozyjne) spowodowały znaczną destrukcję obiektu – ponad połowa uległa  zniszczeniu. Zachowany fragment majdanu o czworokątnym narysie ma powierzchnię około 0,31 ha (zob. M. Piotrowski 2019). Rekonstrukcja metryczna założenia wskazuje, iż mogło być dwu- lub trzykrotnie większe (ok. 0,7-1 ha). Majdan otacza fosa o szerokości od 13 do 28 m i głębokości 4-8 m. Nie zachowały się ślady wałów. Jedynie od strony południowo-wschodniej znajdują się pozostałości nasypu-wału okalającego najpewniej podgrodzie.
Na terenie grodziska nie prowadzono badań wykopaliskowych, a jedynie penetracje powierzchniowe, w trakcie których pozyskano fragmenty cegieł i naczyń (XI w.?) i glazurowanych, kafle. Najpewniej z okopów wojennych pochodzą znaleziska ceramiki, węgli, kości oraz cegły. Na grodzisku wykonywano wizytacje i fotografie oraz opisy zachowanych reliktów.
Pierwsza wzmianka o Horodle znajduje się w Kronice halicko-wołyńskiej pod rokiem 1287. W 1413 r. miał tu miejsce zjazd polsko-litewski i zawarto Unię Horodelską. Obiekt został odwzorowany na mapie Miega (1778-1783). Na północ od Horodła lokalizowana jest przeprawa przez Bug. W miejscu grodu sytuowany jest zamek i dwór starościński.
Chronologia obiektu określana jest ramowo na X-XIII wiek. Niezbędne badania archeologiczne założenia.