Grodzisko położone jest w północnej części piaszczystego cypla, obecnie zalesionego i wcinającego się w dolinę niewielkiego cieku. Od N, NE i NW otoczony jest podmokłymi, zabagnionymi łąkami. Obiekt ma plan owalny, który tworzy pojedynczy dookolny wał. Średnica założenia na osi E-W wynosi 50 m, zaś S-N – 37 m (pow. 0,13 ha). Majdan ma wymiary 43 x 30 m (pow. 0,09 ha). Wał jest zachowany do wysokości do 40 cm i szerokości u podstawy do 7 metrów. Wokół niego biegnie fosa szeroka na 2 metry i głęboka od 25 do 50 cm. W części wschodniej obiekt jest zniszczony przez wkopy z czasów I wojny światowej.

Grodzisko zostało odkryte w końcu XIX wieku. Badania archeologiczne w 1987 roku przeprowadziła Barbara Hensel-Moszczyńska. Założonych zostało 5 wykopów, które swoim zasięgiem objęły wał i partię przywałową, fosę oraz centralną część majdanu. W ich wyniku określono konstrukcję wału jako jednofazowy nasyp, wykonany z piasku pochodzącego z kopania fosy. Nie stwierdzono drewnianych konstrukcji wzmacniających wał. Jedynie od strony majdanu do piaszczystego nasypu przylegały drewniane belki tworzące nie w pełni czytelny układ zbliżony do izbicowego o boku 1 metra (chata?). Spąg tej konstrukcji tworzy silnie przepalona ziemia. Zdaniem autorów badań wnętrze grodu nie było zabudowane. W trakcie prac wykopaliskowych oraz późniejszych lustracji z grodziska pozyskano: nóż żelazny, bełt kuszy oraz 130 fragmentów ceramiki i fragment przęślika glinianego. Ogół materiałów zabytkowych jest datowany na XI i XII-XIII wiek. Wielkość i kształt zbliżają obiekt do grupy małych gródków pierścieniowatych charakterystycznych dla Słowiańszczyzny Zachodniej pomiędzy IX a XI wiekiem. Być może obiekt był wykorzystywany jeszcze w XII-XIII wieku.