Grodzisko w Grabowie położone jest na lessowym cyplu wcinającym się w dolinę bezimiennego cieku zasilającego wody Kurówki oraz odciętym od północy i południa wąwozami. Od wieku XIX do 1923 roku funkcjonował tu cmentarz parafialny, który w znacznym stopniu zniszczył układ wałów, choć są one fragmentarycznie widoczne w terenie. Ich przebieg – dookolny i odcinkowy, stał się dobrze czytelny dzięki numerycznemu modelowi terenu.
Grodzisko jest w planie zbliżone do czworokątnego o zaokrąglonych narożach i ma wymiary 100 x 145 m oraz powierzchnię 1,4 ha całości i 0,7 ha majdanu. Wał dookolny u podstawy ma szerokość 4-7 m oraz wysokość od 0,6 do 1 m. Nasyp odcinkowy został uchwycony na długości 50 m. Jego podstawa wynosi około 12 m przy zachowanej  wysokości 1,2 m. Od strony wschodniej łączącej cypel i grodzisko z wysoczyzną zabezpieczenie stanowił również wykopany rów.
Pierwsze badania sondażowe na majdanie grodziska, a więc obrębie cmentarza, przeprowadzili w 1987 roku Paweł Lis i Włodzimierz Zieliński. W wykopie o powierzchni 6 m² odkryli półziemiankę z piecem kopułkowym datowaną na VIII-IX lub VIII-X wiek. W 1999 roku obiekt i jego najbliższą okolicę penetrował Andrzej Rozwałka odkrywając 3 wczesnośredniowieczne osady. Założono również wykop sondażowy 2 x 35 m, jednak poza majdanem czy wałami grodu. Przekop przecinał część osady oraz fosę. Na osadzie odkryto 2 obiekty półziemiankowe z reliktami pieca oraz konstrukcji drewnianych ścian. Datowanie jam za pomocą ceramiki odniesiono do VIII-X wieku. Z kolei badana fosa miała około 10 m szerokości i 2,6 m głębokości.
Wyniki badań z lat 80. jak i 90. XX wieku udokumentowały relikty osadnictwa z VIII-X wieku czytelne zarówno na majdanie grodu jak i na wschodniej osadzie. Z funkcjonowaniem obiektu obronnego można wiązać również fosę.
Grodzisko w Garbowie z powodu słabego stanu rozpoznania wymaga doprecyzowania wyników poprzez badania wału i majdanu, co jest jednak utrudnione ze względu na długoletnie funkcjonowanie cmentarza.