Na powierzchni grodziska znaleziono 3 fragmenty ceramiki datowane na VIII-X wiek.

Grodzisko położone na krawędzi wzgórza opadającego ku dolinie niewielkiego cieku. Obszar zalesiony oraz uprawiany rolniczo. Wały zachowane częściowo.

Grodzisko położone jest na krawędzi dużego wyniesienia opadającego stromo w kierunku zachodnim oraz NW i SW ku dolinie niewielkiego cieku zasilającego Topornicę. Od północy i południa wzgórze rozcięte wąwozami, od wschodu przechodzące w rozległą wierzchowinę.
W 1955 roku M. Drewko przeprowadził badania sondażowe na grodzisku. Zostały założone dwa rowy szerokości 0,5 m i długości 50 m oraz 80 m. Wykonano przekop przez wał. Wyniki prac nie zostały opracowane i opublikowane, natomiast grodzisko lokalizowano w innym miejscu (stan. 1, AZP 90-88/6). W 2007 i 2008 roku E. Prusicka-Kołcon wykonała kwerendę w PMA oraz weryfikację terenową w wyniku, której obiekt został zlokalizowany.
Obiekt w dużym stopniu zniszczony. Na podstawie notatek i rysunków z lat 50. oraz zachowanych reliktów umocnień grodzisko tworzyły jeden lub dwa pierścieniowate wały o średnicy około 100 x 200 m (pow. 1,5 ha). Analiza NMT wskazuje na przebieg 2 wałów odcinających (?) cypel lub dookolnych o przebiegu zniszczonym erozją stoków wzgórza i wąwozami. Wał wewnętrzny (?) miał około 9 m szerokości u podstawy i do 3 m wysokości (obecnie odpowiednio 7 i 1 m). Analiza szkicu z badań wskazuje, iż wał w tej części został usypany z ziemi. Brak szczegółowych danych wskazuje jednoznacznie na potrzebę badań archeologicznych.
Z powierzchni grodziska z badań M. Drewki oraz weryfikacji terenowej E. Prusickiej-Kołcon pochodzą 3 fragmenty ceramiki wczesnośredniowiecznej datowane na VIII-X wiek. Niewielka ilość zabytków oraz brak pewnego związku z kontekstem archeologicznym pozostawia otwartą kwestię datowania obiektu.