Grodzisko usytuowane na wyniesieniu w obrębie dna doliny rzeki Bilski, w rejonie ujścia doń niewielkiego cieku. Jest to teren rozlewisk, obszar podmokły, zabagniony i zalesiony. W starszej literaturze przedmiotu obiekt funkcjonował pod nazwą miejscowości Pawłów.
Badania sondażowo-weryfikacyjne przeprowadził J. Cichomski w 1979 roku. Założył 6 wykopów o powierzchni 23 m ² na wale zewnętrznym i wewnętrznym oraz w fosie i na majdanie. Badania powierzchniowe AZP obszaru 79-87 wykonał S. Gołub w 1982 roku.
Grodzisko dwuwałowe, w planie elipsowate. Powierzchnia w obrębie wału zewnętrznego wynosi około 1,3 ha, natomiast wewnętrznego 0,23 ha. Wał zewnętrzny o szerokości około 6-8 m i wysokości do 1-1,5 m. Nasyp zalegał bezpośrednio na humusie pierwotnym. Składał się z warstwy brunatnej ziemi oraz białego i siwego piasku z węglami drzewnymi. Fosa zewnętrzna nie została rozpoznana. Wał wewnętrzny o szerokości około 6-8 m i wysokości 1-2 m miał analogiczne warstwy. Od strony zewnętrznej odkryto kołki i belki drewniane przepalone i zbutwiałe zalegające chaotycznie wzdłuż wału. Autor badań zinterpretował je jako pozostałości moszczenia (zalegały w zboczu fosy ciągnąc się w kierunku jądra wału) lub nieokreślonej konstrukcji drewnianej wzmacniającej nasyp oraz "obronnej". Do tej ostatniej hipotezy przybliża analiza rysunku profilu zachodniego wykopu II. Widoczne są tu trzy wkopy w nasypie wału w postaci łukowatych zagłębień o głębokości 0,2-0,3 m, które mogły być negatywami po słupach (palisada?) lub pozostałościami po pniach/korzeniach drzew (?). Niestety nie zostały rozpoznane. Fosa wewnętrzna miała przybliżoną szerokość około 5-6 m i głębokość do 1 m. Zasypisko tworzyły warstwy akumulacyjne z nasypu wału. Na majdanie grodu nie stwierdzono warstwy kulturowej oraz obiektów. Chronologia założenia IX-X wiek.