Fragmenty naczyń ceramicznych.

Grodzisko położone jest jednym z wyniosłych (233 m n.p.m.), piaszczystych wzniesień, położonych na krawędzi doliny niewielkiego cieku – Osinki. Jest to obiekt jednoczłonowy, otoczony pojedynczą linią wału. Kształt grodziska zbliżony jest do koła o średnicy 60 m (jego powierzchnia wraz z wałem wynosi 0,3 ha). Wały są zachowane do wysokości 3 m.

Datowanie grodziska oparto w pewnym zakresie na analizie porównawczej odkrytych na majdanie i w pobliżu wału kilku fragmentów naczyń, przede wszystkim jednak na założeniu współczesności funkcjonowania grodziska i pobliskiej osady (stan. 11).

Stratygrafia: Wał grodziska wydaje się być konstrukcją jednofazową (funkcjonowanie umocnień przerwał pożar). Na majdanie nie natrafiono na pozostałości obiektów lub warstw kulturowych związanych z zamieszkiwaniem wnętrza grodu (być może założenie obronne pełniło głównie funkcję refugium). Wnętrze grodu zalegała kilkudziesięciocentymetrowej grubości warstwa podestrukcyjna, powstała na skutek naturalnych procesów rozmywania rozwalisk wału.

Typ umocnień: Drewniano-ziemne. Szerokość wału wynosiła minimum 3 m. Być może wał składał się z dwóch rzędów skrzyń, jednak hipoteza ta wymaga potwierdzenia drogą dalszych badań. Jedna z warstw wypełniska wału ma wyraźne, pionowe granice od strony zewnętrznej i wewnętrznej. Może to oznaczać, iż pierwotnie w tych miejscach znajdowały się pionowe, drewniane ściany. Konstrukcja zewnętrznej partii wału jest zdecydowanie mniej czytelna. Korpus wału posadowiony został w badanym miejscu w celowo wkopanym w zbocze wzgórza rowie o szerokości prawie 4 m (jego płaskie dno wyraźnie opadało na zewnętrz).

Zabudowa: Brak śladów zabudowy wnętrza grodu.