1958, 1962 - fragmenty naczyń ceramicznych, rylce i łyżwy kościane, noże żelazne, osełki kamienne, przęśliki wapienne, żużel, polepa, kości zwierząt, militaria: topory, groty strzał (Kaletynowie, Lodowski 1968; Kramarek 1969).

2004-2008 - fragmenty naczyń ceramicznych, militaria i części oporządzenia jeździeckiego: groty strzał, ostrogi; ozdoby i części stroju: kabłączki skroniowe: sprzączki; przęśliki z różowego łupku; wyroby z kości i poroża: grzebienie, monety, kości zwierzęce (Moździoch, Przysiężna-Pizarska 2008).

Grodzisko zlokalizowano na niewielkim wyniesieniu o wys. ok. 128 m n.p.m. na prawym brzegu rzeki Odry, oddalone ok. 4,5 km na południe od wsi Bystrzyca Oławska.

Obiekt założony na planie owalu o wymiarach 154x146 m na osiach N-S i E-W, liczonych po linii szczytów wałów. Zachowane wały osiągają szer. u podstawy od 43 m w części północnej do 26 m w części południowej, natomiast ich szer. w partii szczytowej wynosi ok. 10 m, a wys. waha się w granicach 5 m. W południowo-wschodniej części umocnień powstała przerwa na dług. ok. 14 m, która pierwotnie stanowiła bramę wjazdową. Od strony południowo wschodniej gród otacza fosa o szer. ok. 5 m, obecnie wypełniona wodą poprzez połączenie z rowem, który służy do odpływu nadmiaru wody z lasu. Rów ten został zbudowany współcześnie w celu regulacji rzeki Odry, która biegnie ok. 1 km na północ od wsi Bystrzyca. Powierzchnia grodziska lekko obniża się w kierunku północno zachodnim i wynosi 1,32 ha. Obecnie teren jest objęty ochroną prawną, ze względu na rzadkie gatunki drzew. Po pracach archeologicznych w latach 1958-1962 sądzono, że wały zostały zbudowane w konstrukcji skrzyniowej, których wypełnisko stanowiła glina. Ostatnie badania z lat 2004-2008 zaprzeczyły tym wnioskom. Materiał stanowiący wypełnisko wałów: piasek i polepa konstrukcyjna zostały wtórnie użyte (Kramarek 1969; Moździoch, Przysiężna-Pizarska 2008).

Analizy dendrochronologiczne dranic dębowych odsłoniętych w wykopie IV/04-08, zalegających na głębokości ponad 3 m, stanowiących podłoże budowanego grodu, wykazały, że zostały ścięte ok. 983 i 984 rok. Analogicznie określono daty ścięcia drzew, służących jako belki pochodzące z podstawy wału w wykopie VII/04-08 – daty roczne 983-984 rok (Moździoch, Przysiężna-Pizarska 2008).

Grodziska w Ryczynie wzmiankowane są w licznych źródłach pisanych. Kosmas  pod datą 1093 i 1109 wymienia gród „castrum Recen” (Kosmas III, 1; III, 27). Nazwa grodu pojawiła się również w bullach papieskich z 1154/1155 r. – „civitates, castellum Trecen” (SUB I, nr 28) oraz z 1245 r. – kasztelania „Rechen” (SUB II, nr 287). Imiona kasztelanów ryczyńskich notuje się w źródłach pisanych w latach 1203 – 1263 (zob. Młynarska-Kaletynowa 2006, s. 161-166).

Na zespół osadniczy w Ryczynie, na prawym brzegu rzeki Odry, składa się stan. 1 (gród), stan. 2 – gródek stożkowaty, stan. 3, 4, 5 – osady o datowane na okres wczesnego średniowiecza i średniowieczne i stan. 6 – cmentarzysko szkieletowe.

Wyniki badań wykopaliskowych przeprowadzonych na grodzisku w latach 2004-2008 nie zostały szerzej opublikowane.