Ceramika naczyniowa obtaczana częściowo i bogato zdobiona.

Grodzisko położone w terenie podmokłym - rozlewisku dwóch rzek. Trudno dostępne. Założone na wyniesieniu, wał dookolny i odcinkowy.

Grodzisko znajduje się na niewielkim wyniesieniu usytuowanym w obrębie doliny rzeki Uherki do której od zachodu wpływa Lepitucha. Jest to teren podmokły, zalesiony, obfitujący w liczne rozlewiska. Miejscowa nazwa „Horodynki”.
Grodzisko odkrył i opublikował w latach 60. XX wieku S. Skibiński. Pierwsze i jedyne jak dotychczas badania wykopaliskowe sondażowo-weryfikacyjne zrealizował J. Cichomski w 1979 roku. Założył 4 wykopy o łącznej powierzchni 30m2. Były one usytuowane w części południowej obiektu. Wykop I (5 x 1,5 m) objął szczyt wału, nr II (5 x 1,5 m) założono w fosie, nr III (5 x 1,5 m) i IV (5 x 1,5 m) na majdanie. Badania powierzchniowe AZP na obszarze 77-90 wykonał A. Bronicki w 1993 roku.
Grodzisko jednowałowe, w planie owalne (55 x 75 m, pow. 0,48 ha) o powierzchni majdanu 0,32 ha. Pierwsze opisy sugerowały obecność jeszcze jednego podkowiastego wału, który obecnie jest czytelny na NMT. Wał dookolny o szerokości 7 m i wysokości od 0,5 do 1 m otaczała fosa o szerokości około 6 m i głębokości 1,5 m. Wał usypany z czarnej, humusowej ziemi, drobnej kredy przemieszanej z humusem oraz czarno-brązowej, piaszczystej ziemi. Nie wystąpiły ślady konstrukcji drewnianych. Zagłębienie fosy wypełnione osuwiskiem wału. Na majdanie w wykopach i odwiertach zarejestrowano warstwę kulturową o miąższości 0,4 m w postaci intensywnie czarnej ziemi. W odległości około 2-3 m od wału odkryto półziemiankę z paleniskiem o szerokości 3 m (E-W) i głębokości 0,4 m. W przekroju nieckowata o płaskim dnie i prostych ścianach. Pozyskano duże ilości ceramiki naczyniowej oraz kości zwierzęcych. Wypełnisko obiektu ze śladami pożaru.
Obiekt datowany ceramiką na X-XI w.