Grodzisko usytuowane na kulminacji i stoku lessowego wzgórza usytuowanego na krawędzi doliny Wieprza, wznoszącego się około 100 m ponad jej poziom dna oraz oddalonego od współczesnego koryta rzeki o 1 km. Wzniesienie zbudowane jest ze skał górnokredowych przykrytych miąższymi osadami lessowymi. Jego zbocza rozcięte wąwozami opadają stromo od strony zachodniej, południowo-zachodniej i wschodniej. Nieco łagodniejszy przebieg jest od północy. Teren grodziska w większości pokryty jest lasem, jedynie na majdanie znajdują się pola uprawne
Prace wykopaliskowe na terenie grodziska zostały przeprowadzone w latach 1971-1972 pod kierunkiem H. Zoll-Adamikowej. Założono dwa wykopy – nr 1 (15 x 2 m) w obrębie wału I i nr 2 (1-1,8 x 8 m) na wale V. W 1995 roku H. Maruszczak wykonał prace terenowe w formie odwiertów i odkrywek geologicznych oraz zweryfikował przebieg wałów.
Majdan grodziska ma kształt wieloboku o zaokrąglonych narożach. Jego powierzchnia została określona na 5 ha (wg H. Zoll-Adamikowej) lub 9 ha (wg H. Maruszczaka). H. Zoll-Adamikowa wydzieliła łącznie 8 odcinków wałów (I-VIII), w tym część o przebiegu domniemanym (nr I, II, VI, VII, VIII). Wały były usytuowane od strony N i NW (5 odcinków na zboczu) oraz od strony SE (3 odcinki). Z kolei H. Maruszczak wyróżnił pojedynczy wał dookolny otaczający majdan oraz odcinkowy usytuowany od południowego wschodu. Od strony NW i N obejmującej zbocze wzgórza wydzielił 5 wałów, których kontynuację zaobserwował w rejonie NE wzgórza (dotychczas nieznane). Grodzisko w obrębie wałów miało powierzchnię 9 ha (wg H. Zoll-Adamikowej) lub 20 ha (wg H. Maruszczaka). Powyższe różnice wskazują na trudności w lokalizacji i interpretacji przebiegu umocnień i wymagają dodatkowych badań wykopaliskowych. Wały w formie nasypów ziemnych są usytuowane na dosyć stromych zboczach, obecnie porośniętych lasem, stąd wynikają trudności w ich lokalizacji. Dużym utrudnieniem jest również postępująca erozja stokowa niszcząca przebieg nasypów, jak również urozmaicona rzeźba terenu utrudniająca na lessowym oraz zalesionym wzgórzu interpretację przebiegu wałów. W wyniku badań z lat 70. na wale I (wykop 1) odkryto warstwę będącą najprawdopodobniej reliktem spalonej drewniano-ziemnej konstrukcji wału o szerokości około 4,5 m. Szczątki drewnianych bierwion zalegających prostopadle do linii wału sugerowały istnienie niesprecyzowanej konstrukcji, według autorki badań, być może przekładkowej (?). Pozyskane materiały ceramiczne z nasypu wału wskazywały na chronologię po X wieku. W wykopie 2 nawarstwienia wału zinterpretowano jako dwufazowe. Starszą fazę stanowił wał ziemny o szerokości około 4 m. Być może pozostałościami konstrukcji drewnianej był negatyw słupa (?) zarejestrowany na profilu wykopu. Młodszą fazę należy wiązać według H. Zoll-Adamikowej z konstrukcją kamienną wzniesioną w formie skrzyń o schodkowatym układzie, które wydatowano ceramiką na X-XI wiek. Odmiennego zdania jest w tej kwestii H. Maruszczak interpretujący pozostałości kamieni jako naturalne odsłonięcia surowca wapiennego u podnóża wzniesienia, gdzie usytuowany jest wał.
Chronologia obiektu - X-XI wiek (na podstawie ceramiki pozyskanej z wałów). Jednym z argumentów takiego datowania według H. Zoll-Adamikowej jest brak tzw. ceramiki białej typu kijowskiego pojawiającej się w XI wieku.