1948-1951 - 9152 kg fragmentów naczyń datowanych na XII i XIII w. Spośród tej liczby 8600 kg pochodzi z grodziska a 552 kg z kępy przygrodowej (Gabałówna 1955) oraz 4927 fragmenty kości zwierzęcych (Krysiak, 1955). 

Narzędzia ciesielskie: 1 żelazna siekiera cała, 1 fragment obucha żelaznej siekiery, 10 fragmentów ostrzy siekier żelaznych, 1 żelazny świder zachowany w całości, 1 fragment żelaznego świdra, 1 strug żelazny, 2 żelazne dłuta duże, 2 żelazne dłuta małe, 1 drewniana pałka ciesielska. Zabytki datowane na XII-XIII w. (Poklewski 1955). Ozdoby: hetka rogowa, przedmiot kościany z rzeźbionym ptakiem, 6 obsadek rogowych, nożyk z kościaną rękojeścią, część okładzin kościanych i rogowych, fragmenty grzebieni rogowych, rogowa pochewka do grzebienia, lunula rogowa, igielnik rogowy; pierścień złoty, pierścionek srebrny, 3 pierścionki brązowe, blaszka srebrna, 3 sprzączki brązowe, 2 brązowe rozdzielacze rzemieni, okucia i fragmenty okuć brązowych, pleciona obszywka z drutu brązowego, żelazne nożyce, klucz i fragment kolejnego, 2 szpile żelazne, 3 ostrogi żelazne, fragmenty dwóch kolejnych oraz strzemię żelazne (Abramowicz 1955).
Skarb srebrnych monet, znaleziony w 1950 roku: jeden srebrny dirhem arabski, naszyjnik srebrny z niedomkniętych kółek, dęty paciorek zdobiony granulacją. Oprócz skarbu, na stanowisku w podanych latach znaleziono 19 monet, w tym 13 polskich (Gupieniec 1955).

2009-2011

I faza: liczne fragmenty naczyń ceramicznych, angoidalny grot oszczepu, groty strzał; ostroga z zaczepami haczykowatymi zagiętymi do wewnątrz, żelazny nóż bojowy (Grygiel, Jurek 2014).

II faza: liczne fragmenty naczyń ceramicznych; elementy broni siecznej (trzewiki pochew mieczy); grot włóczni, oszczepu oraz 2 fragmenty końcowych partii liści; żeleźce toporów i 23 fragmenty części ostrza i obuchów; 230 grotów strzał; strzemię, 19 ostróg; 4 całe i 18 fragmentów wędzideł, 29 podków; 10 kabłączków skroniowych, 2 zausznice, 1 naszyjnik z drutu brązowego, paciorki metalowe i szklane, 2 zawieszki, fragment bransolety z brązu, 36 pierścionków, 1 pierścień wielokątny z inskrypcją łacińską, zapinka tarczowata wykonana z mosiądzu, 4 zapinki podkowiaste, żelazne szpile pierścieniowate; szpile kościane, 14 hetek, kościane i rogowe okładziny, igielnik (?), 16 grzebieni rogowych, nieokreślony przedmiot kościany; elementy pasa: 4 sprzączki żelazne, brązowe okucie końca pasa, czwórdzielny, brązowy rozdzielacz ze stylizowanym motywem czterech głów zwierzęcych, brązowe zawieszki guzikowate, brązowe szczypczyki; 18 odważników żelaznych w brązowej koszulce; 145 noży żelaznych, 19 stożkowatych oprawek rękojeści wykonanych z poroża; brązowe okucia pochewek; żelazne elementy wiader (kabłąki,obręcze, uchwyty); 13 krzesiw; 6 egzemplarzy nożyc; igły i szydła wykonane z metalu, poroża lub kości, kościane rylce, przęśliki gliniane oraz z różowego łupku; ciężarek tkacki (?); 37 haczyków do wędek; 55 osełek kamiennych; sierpy i półkoski; misy żelazne; 3 narzędzia garncarskie lub instrumenty muzyczne; 2 łyżki wykonane w poroża jelenia; 8 łyżew; drewniane, toczone talerze i misy, drewniana pałka ciesielska; 2 figurki falliczne wykonane z drewna; gwoździe, haki, skoble, klucze, zasuwy (Grygiel, Jurek 2014).

III faza - liczne fragmenty naczyń ceramicznych; elementy broni siecznej (trzewiki pochew mieczy), nóż bojowy, grot włóczni lub oszczepu, 2 fragmenty toporów, groty strzał do łuku (element kuszy - orzech, hak oraz 75 grotów bełtów i groty strzał); fragment pancerza kolczego; 38 ostróg; tzw. garnitury ostróg, 9 wędzideł, 10 podków; zgrzebła; 1 kabłączek skroniowy, pierścionki, zawieszki; bogato zdobiona hetka; elementy pasa: sprzączki żelazne, 6 okuć końca pasa; 2 żelazne stilusy, okucia związane z oprawą ksiąg, bulla ołowiana; 2 grzebienie; szczypczyki wykonane z taśmy brązowej; noże żelazne i ich okucia pochewek; 16 krzesiw; elementy wiader; 11 par nożyc; igły i szydła wykonane z metalu, poroża lub kości, przęśliki gliniane oraz z różowego łupku; 2 przęślice; haczyki do wędek; sierpy i półkoski; łopaty drewniane; osełki kamienne; narzędzia kowalsko-ślusarskie (kowadła, przecinaki, gwoździownice, punca, półwytwory bełtów i forma odlewnicza); narzędzia ciesielskie (świdry, skoblica, ośnik, cyrkiel); klucze do drzwi, 22 klucze do kłódek, kłódki, zasuwy i wrzeciądze, okucie drzwi, gwoździe, haki i skoble; instrument muzyczny (niedokończona fujarka lub flet); figurka szachowa, astragale; 4 łyżwy, statuetka ptaka z kości; części wozu; 70 okrągłych i płaskich płytek ołowianych z otworem pośrodku (Grygiel, Jurek 2014).

Grodzisko zlokalizowane ok. 1,4 km na wschód od Łęczycy, w dolinie rzeki Bzura. Obiekt położony na piaszczystych łachach w obrębie terasy zalewowej rzeki. Przez okolicznych mieszkańców miejsce, na którym znajduje się grodzisko określane jest "Szwedzką Górą".

Gród zaliczany do obiektów pierścieniowatych, został założony na planie lekko wydłużonego owalu, co jest wynikiem dostosowania założenia do istniejących warunków terenowych. Obiekt był założeniem jednoczłonowym. Wały grodziska tworzą elipsę, wznoszącą się na wysokość 5 metrów nad pobliskie łąki. Powierzchnia grodu wynosi ok. 1 ha.

Pierwsze po II wojnie światowej badania na grodzisku przeprowadzono w 1948 roku. W trakcie dwóch sezonów przebadano wykopaliskowo powierzchnię 1265 m2. Badania sugerowały istnienie 3 faz osadnictwa. W pierwszej umocnienia obejmowały dwie linie palisad, ze słupami połączonymi ze sobą dla ochrony przed rozpadnięciem. W obrębie najstarszych umocnień nie znaleziono zabytków, pozwalających na dokładne określenie chronologii. Konstrukcja ta uległa naturalnemu rozkładowi i zastąpiona została wałem ziemnym gliniano-piaszczystym, szerokim u podstawy na ok. 4 m. Do wału dobudowana została, częściowo posadowiona na nim, konstrukcja drewniana której łączna wysokość sięgać miała ok. 4 m. Trzecia warstwa łączona jest ze wzmiankowaną przez Gala Anonima działalnością fundacyjną Bolesława Krzywoustego i przypada na rok 1107.  Gród ten uległ spaleniu, prawdopodobnie w trakcie najazdu litewskiego w 1293 roku (Nadolski 1952).    

W toku dalszych badań archeologicznych w latach 1950-1951 rozpoznano wnętrze grodu. Zgodnie z opinią badaczy, w swojej ostatniej fazie, pełnił on funkcję wojenno-administracyjną. Zabudowania kumulowała się na majdanie przy wale. W centralnej partii majdanu odsłonięto bruk z kamieni polnych oraz liczne dołki posłupowe. W toku badań wyeksplorowano dwie studnie na grodzie (jedna została już odsłonięta w 1949 r.) oraz zlokalizowano relikty drewnianej bramy prowadzącej do grodu. Badania te również potwierdziły rozwój osadnictwa na grodzie tumskim w 3 fazach (Nadolski 1955).

Badania archeologiczne o charakterze interdyscyplinarnym, które obejmowały liczne analizy geomorfologiczne, dendrochronologiczne, radiowęglowe, analizy pyłkowe i badania makroszczątków roślinnych, badania geofizyczne, badania metalurgiczne,  podjęto na grodzie i w jego okolicy w latach 2009-2011. Na podstawie analizy stratygraficznej, wyników datowań przyrodniczych oraz analizy zabytków archeologicznych wydzielono 3 fazy funkcjonowania grodu: I faza (okres przedpiastowski - tj. VIII - koniec X w.), II faza (początki Państwa Polskiego) - tj. koniec X - początek XII w.) oraz III faza (okres kasztelański - tj. lata 50. XIII w. - 1 poł. XIV w.). Wyniki prac zostały szerzej opublikowane w formie monografii (Grygiel, Jurek 2014).