do 1953 r. - ceramika datowana na XIII i XIV wiek. Brązowe naczynie oraz kabłączki skroniowe (Kamińska 1953).

Grodzisko zlokalizowane we wschodniej części Sieradza, w dolinie Warty.

Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych o grodzisku w Sieradzu pochodzi z bulli Innocentego II z 1136 r. Gród był ważnym ośrodkiem administracyjnym w organizacji Państwa Wczesnopiastowskiego, który został wymieniony w tzw. Falsyfikacie Mogileńskim z 2 poł. XI w. oraz Bulli Gnieźnieńskiej z 1 poł. XII w. 
Badania wykopaliskowe wykazały że na miejscu grodziska pierwotnie funkcjonowała osada otwarta, której pozostałości zostały zniszczone w toku budowy grodziska. Sama konstrukcja wału usypana została w XI w. (czasy Władysława Hermana). Dodatkowo gród otoczony był fosą. W XII wieku, Sieradz przeżywał dynamiczny rozwój, jako siedziba administracyjna oraz polityczna. Gród został spalony w XIII w., być może w skutek najazdu tatarskiego. Następnie w XIII w. zaniechano użytkowania podgrodzia (Kamińska 1953; 1963; Sikora 2007).