do 1945 r., 1950-1951, 1958, 1960-1965, 1971-1973 - kilka tysięcy ułamków naczyń, przedmioty żelazne (groty strzał, sprzączki, noże ostrogi, gwoździe, 2 monety) i kościane (grzebienie, rylce, zdobione okładziny), przęśliki z różowego łupku, żarna kamienne, resztki zboża, żarna, praźnice (Kaletynowie, Lodowski 1968; Lodowski 1980; Jaworski 2005).

Grodzisko położone w centrum miasta, na terenie dzisiejszego rynku, w obrębie średniowiecznych murów miejskich, na niewielkim wyniesieniu na wys. ok. 220 m n.p.m, które od wschodu otacza dolina rzeki Ślęzy. Maksymalna dł. wzgórza wynosi 1,3 km a jego szer. nie przekracza 0,5 km (Kaletynowie, Lodowski 1968).

Niestety do tej pory Niemcza, nie doczekała się wiarygodnej rekonstrukcji formy i rozplanowania założenia grodowego, pomimo wielosezonowych prac archeologicznych.

Po pierwszych powojennych badaniach przeprowadzonych na niemczańskim wzgórzu, pod koniec lat 50-tych, J. Kaźmierczyk oraz W. Hołubowicz twierdzili, że na terenie niemczańskiego wzgórza funkcjonowały 2 osobne grody: w południowej jego partii gród I (powierzchnia około 1 ha) oraz w północnej jego części gród II (powierzchnia około 0,25 ha). Oba założenia były niezależne od siebie, niepołączone żadnymi umocnieniami. Według badaczy gród I funkcjonował przez cały okres wczesnego średniowiecza tj. VIII-XIII wiek. Z kolei gród II był założeniem powstałym w IX wieku, które przetrwało do XIII wieku, do budowy zamku w tej partii wzgórza, właśnie jako gród kasztelański. 

Najstarsze, jak dotychczas, odkryte urządzenia obronne wg badaczy pochodziły z VIII-IX w. Były one typu palisadowego, zbudowane na krawędzi stoku, miejscami tworzącego urwisko skalne. Na podstawie układu fragmentów palisady na odkrytej przestrzeni można stwierdzić, że składały się z trzech rzędów zaostrzonych słupów, wbitych ukośnie, nachylonych w kierunku spadku stoku. Odległość między rzędami słupów dochodziła do 0,8 m, między poszczególnymi zaś słupami w rzędach 15-40 cm. Rzędy słupów były prawdopodobnie oplecione.

Druga faza umocnień pochodziła z IX w. Składały się one z dwóch części kamiennego muru o szer. do 2 m i przylegającego doń drewniano-ziemnego przymurza o szer. ok. 4 m. Przymurze skonstruowane było z izbic wypełnionych ilastą ziemią.

Trzecia faza umocnień datowana była na X-XI w. Posadowione zostały częściowo na ruinach starszych wałów. Składały się również z muru kamiennego szer. 2 m oraz przymurza drewniano-ziemnego o szer. podstawy 13 m. Różniły się one jednak w szczegółach konstrukcyjnych od umocnień starszej fazy przede wszystkim innym rozwiązaniem przymurza, które zbudowane zostało w konstrukcji przekładkowej. Mur, tworzący zewnętrzne lico całej konstrukcji, był prawdopodobnie wyższy od reszty wału.

Młodsza faza umocnień z wieków XI-XIII została wzniesiona w podobnej konstrukcji co wał z X-XI w. Nie zachowały się one jednak czytelnie z powodu kilkakrotnych pożarów, zewnętrzne zaś części tych konstrukcji ( w tym także kamienne lico) obsunęły się po stromym stoku wzniesienia.  Być może materiał z lica kamiennego został następnie użyty do budowy średniowiecznego muru opasującego obecnie miasto (Kaletynowie, Lodowski 1968).

Według drugiej rekonstrukcji opracowanej w latach 70-tych XX w. przez J. Kaźmierczyka gród niemczański był założeniem trójczłonowym, składającym się ze wzmiankowanych wyżej członów I i II oraz kolejnego członu pomiędzy nimi. Poszczególne elementy grodu były oddzielone od siebie suchymi fosami o szerokości ok. 30-40 m i głęb. około 5 m, które na osi wschód-zachód przecinały całe wzgórze. Każdy z trzech członów miał własne umocnienia obronne w postaci kamiennych murów lub wałów drewniano-ziemnych wzmacnianych kamiennymi oblicówkami z zewnętrznej i - nieco rzadziej - wewnętrznej strony. Najbardziej na północ wysunięta część zespołu, stała się późniejszym grodem kasztelańskim, dodatkowo broniony od strony północnej kamienną wykładzinę zbocza, palisadę i bezpośrednio przy murze zasiekiem z okrąglaków (Kaźmierczyk 1974; Jaworski 2005).

Nowych danych dotyczących datowania poszczególnych warstw grodu niemczańskiego dostarczyły przeprowadzone ostatnio studia nad ceramiką z warstwy E, F i G oraz daty dendrochronologiczne uzyskane z drewna konstrukcyjnego wału odkrytego na poziomie warstwy E. Wszystkie drzewa użyte do budowy wału zostały ścięte po połowie X w., a w przypadku dwóch prób udało się ustalić dokładną datę roczną 973 r. (Pankiewicz 2012).