Fragmenty naczyń ceramicznych.

Na terenie grodziska odkryto również pewną liczbę zabytków prehistorycznych. W profilu jednego z przekopów przez wał głównego członu grodziska, poniżej spągowej warstwy przekładki, zalegały dwie warstwy o miąższości 1 m, zawierające pojedyncze zabytki prehistoryczne. Ich interpretacja jest utrudniona, mogła być to podwalina pod właściwy korpus wał, ewentualnie pozostałość starszej linii umocnień. Nie można również całkowicie wykluczyć, iż to, co autorzy badań interpretowali jako najniższą warstwę przekładki wału było pozostałością obalonej do wnętrza grodu pionowej ściany wewnętrznej wału (np. skrzyniowego). Przypuszczenie to, niewątpliwie mniej prawdopodobne od pierwotnej interpretacji techniki budowy wału,  wymagałoby weryfikacji drogą badań wykopaliskowych.

Stanowisko położone jest na wypłaszczeniu szczytowym wydłużonego wzniesienia (372 m n.p.m.), usytuowanego bezpośrednio nad lewym brzegiem Wisłoki. Całość trójczłonowego założenia miała kształt zbliżony do owalu o wymiarach 200 x 80 m (powierzchnia blisko 2 ha). Główny człon grodziska na planie trójkąta (o powierzchni około 0,5 ha) zajmował najwyższą partię wzniesienia. Otoczony był pojedynczą linią wału o szerokości do 10 m i wysokości do 5 m. Od strony S przylegało do niego podgrodzie na planie zbliżonym do czworokąta i powierzchni poniżej 1 ha. Ta część grodziska otoczona była także pojedynczą linią umocnień. Drugie podgrodzie, przylegające od S do pierwszego miało kształt owalu, ślady pojedynczego wału były bardzo słabo widoczne.

Stratygrafia: Na majdanie głównego członu grodziska, jak i na obszarze podgrodzi poza rejonem wałów nie natrafiono na nawarstwienia kulturowe w rozbudowanym układzie pionowym. Sugestia A. Jodłowskiego co do dwufazowości obwałowań grodu (później miały zostać wzniesione wały podgrodzi) wynika jedynie z odmiennych technik zastosowanych przy ich budowie. Przebadane umocnienia głównego członu grodziska i podgrodzi są jak się wydaje konstrukcjami jednofazowymi.

Typ umocnień: Przebadany wał głównego członu grodziska zbudowany był najprawdopodobniej w technice przekładkowej (typ WIIIA1). Natrafiono na najniższe, silnie przepalone warstwy przekładki (przeważały w niej belki ułożone wzdłuż osi wału). Pierwotnie szerokość wału wynosiła co najmniej 4 m. Wał pierwszego podgrodzia miał postać ziemnego szańca bez śladów konstrukcji drewnianych Istnienie wału drugiego podgrodzia jest na obecnym etapie badań domniemane. Nie wiadomo czy wał podgrodzia pierwotnie był tylko ziemnym szańcem, czy też ewentualne elementy drewniane uległy całkowitemu rozłożeniu.

Zabudowa: Brak danych.

Grodzisko datowane wyłącznie na podstawie analizy porównawczej ceramiki. Należy podkreślić, iż wśród fragmentów naczyń odkryto też takie, które należy datować na XI w. A. Jodłowski uważał, iż gród w Przeczycy funkcjonował w XI-XII w., wcześniej (w IX-X w.) mógł tu ewentualnie istnieć niewielki gródek, obejmujący tylko późniejszy główny człon grodu. W świetle ustaleń P. Dziedzica nie ma podstaw do rozdzielania osadnictwa wczesnośredniowiecznego na dwie wyraźnie wydzielające się fazy. Obecność na grodzisku ceramiki datowanej w szerokich ramach od IX do XI w. każe jednak postawić pytanie, czy na terenie spalonego grodu nie istniało jeszcze jakieś szczątkowe osadnictwo, które można odnieść ewentualnie do XI w. Kwestię tę mogą wyjaśnić przyszłe badania, szczególnie zaś datowania dendrochronologiczne drewnianych resztek wałów.